Liveaboard โลซิน เรือโชคทวี กันยายน 2550

-- Photo Gallery แบบตัวไม่เปียก คลิกตรงนี้ --

ครั้งหนึ่งในชีวิตการดำน้ำของนักดำน้ำชาวไทย หลายคนคงอยากจะไป “โลซิน” ถามว่ามีอะไรน่าสนใจบ้าง ? ตอบว่า คุณควรจะ “ไปก็ได้ ไม่ไปไม่ได้” เพราะโลซินเป็นจุดดำน้ำของอ่าวไทย (ในส่วนของมหาสมุทรแปซิปิค) ที่มีน้ำทะเลใสมาก และมีโอกาสลุ้นสัตว์ใหญ่ที่แวะเวียนมาเสมอ

ทริปนี้ เต็มล่วงหน้ามาก่อนกำหนดการจริง เกือบ 2 เดือนครับ เรานัดเจอกันที่สนามบินดอนเมือง และก็บินไปกับนก(แอร์) ราคาประหยัด เครื่องร่อนลงที่สนามบินหาดใหญ่ ที่สนามบินหาดใหญ่ เราเจอเพื่อนนักดำน้ำที่คุ้นเคยกันหลายคน เพราะเรือดำน้ำสัญชาติไทยแทบทุกลำ ที่จะไป “โลซิน” มาเริ่มสตาร์ทกันที่ท่าเรือสลขลากันทั้งนั้น เมื่อคนพร้อม เสียงประทัดคุ้นหูดังเอาฤกษ์เอาชัยก่อนออกเรือ เรือออกเดินทางสู่ “ปัตตานี” ซึ่งเป็นพื้นที่สีแดงในขณะนี้ แต่การเดินทางของเราเป็นสีฟ้าครับ เพราะเดินทางทางทะเล

รุ่งเช้า เรายังคงวิ่งสู่ “โลซิน” อยู่เลยครับ เพราะระยะทางไกลมากจากท่าเรือสงขลา(สัก 8-9 ชั่วโมงได้) เรือหลายลำมาถึงประภาคารก่อนเรา และล่วงหน้าดำน้ำไปก่อน น้ำรอบๆ โลซินใสครับ จะเรียกว่าใสแบบไหนดีล่ะ เอาเป็นว่า ใสมาก ก็แล้วกัน

ดงปะการังเขากวาง แผ่เป็นทุ่งหมาหลง (เพื่อนผมเรียก “เขาสวนกวาง” พูดแล้วนึกถึงไก่ย่าง ส้มตำไงไม่รู้) ตีฟินจนลิ้นห้อย ก็ยังไม่รอดอาณาเขตของปะการัง น้ำใส แต่ไร้ปลาครับ มีพอเป็นกระสัยเท่านั้น ไม่มากมายดังฝูงลิง แต่หลายๆ คนก็มีความสุขครับ น้ำใส ไร้คลื่น ไร้ลม ไดฟ์แรกๆ ก็เป็นการรื้อฟื้นการดำน้ำของหลายๆ คน และขึ้นมาจากน้ำด้วยรอยยิ้มครับ

ไดฟ์ต่อมา บางกลุ่มเจอปลานกแก้วหัวโหนกว่ายโฉบมาแว๊บ แว่บ ปลาฝูง ปลาเดี่ยว มีมาประปราย

ตอนบ่ายๆ ที่กองนอก เราเจอฝูงปลาหูช้างลอยตัวอ้อยอิ่งอยู่กลางน้ำ นั่นปลาวัวหางยาวว่ายขึ้นลง ฮุบแมงกะพรุนเล่น ผมพาลูกทีมวนขวา(ประภาคาร)ดู ปะการังอ่อน ดูผิดแผกไปจากเขาสวนกวางยิ่งนัก ตีฟินกันไปได้สักพัก ฝูงปลามง (Jack Fish) นับร้อยตัวอวบใหญ่กว่าสิปาดัน ว่ายล้อมพวกเราไว้ เพลินทั้งคน เพลินทั้งปลาเลยครับ

ไนท์ไดฟ์คืนนั้น ผมกระย่องกระแย่ง ตีฟินเบาๆ เจอปลานกแก้วนอน แบบไม่มีมุ้งอยู่ข้างปะการัง กุ้งนับพันตัว ตาวาวยามโดนแสงไฟฉาย ไนท์ไดฟ์นี้ของผมรวดเร็วมาก ก็ขึ้นจากน้ำครับ ไม่ใช่อะไรหรอก หิวหนะครับ

รุ่งสางคืนนั้น เรือแล่นออกจากโลซิน มุ่งหน้าสู่ ”ลอปี่” กันครับ ลอปี่เป็นกองหินใต้น้ำ คนพื้นที่บริเวณนั้นเค้าเรียกกันว่า “ลอปี่” (ไม่รู้แปลว่าอะไร)

ผมลงไปก่อนเพื่อนครับ ปักเป้ากล่องเหลือง ว่ายมาเมียงมองแล้วผละไปอย่างไม่ไยดี ทากน้อย Nudi Branch กลอยใจ กระดืบ กระดืบ ช้าๆ บนพื้นปะการัง ปลาการ์ตูนลายปล้องดำ หวงบ้าน ว่ายมาไล่งับ กล้องและถุงมือผมปอยๆ ปลาวัวไททั่น ที่หน้าตาน่ากลัว แต่ไม่ค่อยดุเหมือนเกาะเต่า ว่ายโฉบเราห่างๆ ปลาสิงโต ครอบครัวหนึ่ง แพนหาง และหันหน้ามาทางเราแบบไม่ไว้ใจ ตามซอกมุม หางฉลามตัวเล็กๆ(Bamboo shark) โผล่มาให้ตื่นเต้นเล่น กระเบนจุดฟ้า ปลากะพง ปลาข้างเหลือง มีทั่วไป ฟองน้ำครก ปะการังอ่อนลำต้นอวบใหญ่ ขึ้นจากพื้นเป็นดงเลยครับ

ก่อนขึ้นไดฟ์นี้ ผมเจอปลาไหลมอเรย์ตาขาว อยู่ในซอกหิน และที่กลางน้ำ หมึกกล้วย ครอบครัวใหญ่ลอยหาอาหารอยู่ 4-5 ตัว แต่แล้ว Battery ของกล้องก็หมดครับ แหะๆ เลยอดได้รูปมาฝากกัน

ไดฟ์ถัดมา เราลงซ้ำกันที่ “ลอปี่” ครับ ปักเป้าหนามทุเรียน และปักเป้าตัวใหญ่ หมุนตัวช้าๆ ให้ปลาพยาบาล(Sacker) ว่ายเล็มตามตัวทำความสะอาดและกินอาหารไปในตัว กระแสน้ำเริ่มไหล และขุ่น

ไดฟ์สุดท้าย ผมและชาวคณะอยากเป็นผู้โดยสารรถไฟกันครับ แต่เนื่องจากผิดพลาดทางเทคนิค ทำให้รถไฟของเรา หายไป เลยอดดำ แต่โดยรวมแล้ว ถือว่าเป็นทริป ทริปนึงของพวกเราที่ลงตัวครับ

บันทึกหลังไมล์

โลซินเป็นกองหินโผล่น้ำ มีประภาคารเพื่อให้เป็นจุดสังเกตในการเดินเรือและเป็นเสมือนเขตแดนของประเทศไทย

โลซินอยู่ใต้สุดของอ่าวไทย จังหวัดปัตตานีและอยู่ไกลจากฝั่งนราธิวาส ประมาณเกือบ 100 กิโลเมตร(55 ไมล์ทะเล) เนื่องจากโลซินอยู่ไกลผู้คนและประมงขนาดใหญ่ (รวมทั้งปัจจุบันยังเป็นพื้นที่สีแดง) ปะการังจึงสมบูรณ์ และน้ำใส(จนนึกถึงลูกชิ้น) มาก (ขอบอก)